Bıçak Sanatı - Forum
Atölye Muhabbeti => Bıçakçılık => Konuyu başlatan: gökhan bakla - 13 Ağustos 2011, 13:04:03
-
Bıçak kullanım amacına, kullanılan malzemeye, yapıcısına, yapım şekline, dizaynına, kullanan kişiye vb. pek çok etkene bağlı olarak kullanışlı ya da kullanışsızdır.
Pek çok bıçak görüyoruz internette, bu kullanım koşullarını tutturmuş bile olsa üzerindeki sanatsal değerden ya da verilen emekten dolayı kullanışlı olamayacak ( kullanmaya kıyılamayacak ) bir noktaya geliyor.
Ama bunun bir çizgisi olmalı gibi geliyor. Yani sizce kullanışlı bir bıçakta sanat nereye kadar olmalı, nereden sonra bıçak kullanılamayacak bir noktaya gelir.?
-
Genel bakışım, üzerinde fazla ayrıntı olan bir bıçağın kullanıma çok uymayacağı yönünde. Bir söz vardır "ne kadar teşkilat, o kadar müşkülat" diye. Bir çok ayrıntıdan oluşan bir bıçağı kullanmaya kıysanız bile sonuçta temizliği ve bakımı zor olacağından, bundan bir süre sonra vazgeçmek zorunda kalıyorsunuz.
-
Aynen, bazı şeylere çok özeniyorum, gravürdü, işlemeydi, taş kakma filan, isteyen, talep eden de var. Ama kendi açımdan nerede bıçakçıyım nerede kuyumcu, bunun sınırı nedir, bunu çizmek lazım. Bence şu kaplanlı tsuba yapımında gördüğümüz işçilik bu işin limiti bence, ya da bir yatağan üstünde yapılabilecek koftgari işçiliği gibi. Bunlar zaten o tür aletlerde olması beklenen işçilikler, ancak bir mutfak bıçağına, bir av bıçağına bir sürü süs koyunca işin cılkı çıkıyor deyim yerindeyse...
-
İşlevsel aletlerin güzel objeler olmasına karşı değilim ama mutlaka öngörülen işini yapmasını beklerim. Kullanmaya kıyamamak daha çok fiyat-performans ile ilgili, parayı süse değil işleve vermek maliyet anlamında etkin. Cebi düşünerek kullanacağım bıçağın sanatsal değer ve emek taşımamasını tercih ederim, ama alırsam da acımam kullanırım.
-
Sn. ratbertovich,
"İşlevsel aletlerin güzel objeler olmasına karşı değilim ama mutlaka öngörülen işini yapmasını beklerim" sözünüzdeki beklentiden daha haklı ne olabilir?
Sn. emrekipmen,
Geçenlerde bir mesajımda yazdığım; bazı özel ve nadir gereken işçilik branşlarında uzmanlarına havale edilebilme imkânı olması ihtiyacını; "..., bazı şeylere çok özeniyorum, gravürdü, işlemeydi, taş kakma filan, isteyen, talep eden de var. Ama kendi açımdan nerede bıçakçıyım nerede kuyumcu, bunun sınırı nedir, bunu çizmek lazım" diyerek ne kadar iyi anlatmışsınız.
Sn. Sefa Çabuk;
"Ne kadar teşkilat, o kadar müşkülat" deyiminiz/aktarınız ne kadar doğru. Her tarafı çeşitli alet dolu bir Wenger veya Victorinox bunların hakkını ne kadar verir. (Meselâ bendeki bir Victorinox'un ufak pensesinin dişleri o kadar yuvarlatılmışki temizlik sırasında, sıktığı parçayı kaydırıp atıyor, tutmak yerine).
Sn. gökhan bakla,
"Ama bunun bir çizgisi olmalı gibi geliyor. Yani sizce kullanışlı bir bıçakta sanat nereye kadar olmalı, nereden sonra bıçak kullanılamayacak bir noktaya gelir?" derken siz de aynı düşünceleri vurgulamıyor musunuz?
Belki kendi zevklerini tatmin etmek veya marifetlerini gösterebilmek için çok fikir ve zaman harcıyor kabiliyetli kişi. Sonra da yaptıkları bozulmasın diye o eseri kullanmaya çekiniyor.
Hani, bilhassa ABD'li bazı koleksiyoncular için bir çakının açılıp/kapanmamasının, bir tabancanın sürgüsünün çekilip/çekilmemesinin o eserin "çilliğine" halel getirip getirmeyeceği kanaatleri gibi.
Cidden bir vitrin eseriyle, kullanmalık bir ürün arasında bir çizgi olmalı.
Olmalı da, nerede . . . . . .
Kim, nasıl karar verecek ? ? ?
Saygılar,
alikozanoglu